Paaseiland

Psychodad is alive!

Na een vermoeiende vlucht over de oceaan met zware turbulentie gedurende 15 minuten – de piloot zette de fasten-seatbelts niet aan terwijl het vliegtuig uit elkaar trilde, leek het wel – kwamen we in de ochtend aan op Paaseiland (Easter Island. Ostern Inseln, Isles de Pazques, Islas de Pasquas). Vier uur tijdsverschil, en ons vliegtuig vertrok om kwart over twaalf in de nacht, eerst een snack, half uur geslapen, dan het ontbijt en dan aankomst om 5 over 5 (5 over 9 lokale tijd). Omdat Liesbeth op tijd van stoel wisselde, heeft Nils wel op twee stoelen kunnen slapen gedurende een uur of 3 en toen hij wakker werd, was het ontbijtkarreteje net voorbij. “Ik heb het ontbijt gemist”, riep Nils slaperig, bozig rechtop zittend over het grote onrecht. Wij riepen nog dat het half 4 was, maar Nils riep het nog een keer en viel toen weer in slaap. Hij kan het zich niet herinneren.

De jet-lag van de verdwenen nacht met 4 uur tijdsverschil is twee dagen later nog steeds niet weg, overdag vliegen is toch beter met tijdsverschil.

Paaseiland is een vreende gewaarwording: een grassig eiland van 25km bij 10 km dat zo naast Schotland zou kunnen liggen, maar in de subtropen ligt, weinig begroeiing maar wel wat palmen en bananenbomen maar met 3 lage vulkanen, een regenbui van 5 minuten elk uur, niet hoger dan 500 meter, 3500 inwoners en 887 gevonden grote beelden tot 21 meter hoog die overal staan of liggen. Soms met 15 tegelijk op een rij op een voetstuk, soms stuk en soms nog klaarliggend voor transport dat nooit kwam. De geschiedenis van Paaseiland is de geschiedenis van de wereld, zei de gids op de dagtour.. Overbevolking, stammenoorlogen waarin veel beelden stukgingen, bevolking weggehaald voor slavernij op Tahiti, dan weer Spaans bezit, dan weer Frans, totaal platgebrand om zo veel mogelijk voedsel te kunnen verbouwen, nauwelijks vee behalve kippen en wilde paarden.

Maar dan is er ook hoop voor de wereld als dat allemaal waar is. Het is er nu heel rustig en vredig en veilig. Er zijn veel kleine restaurantjes met 5 tafeltjes maximaal, nauwelijks winkels en er is niets te doen. Een enkele souvenirwinkel met hele mooie T-shirts en regenjassen, en een vliegveld met een verlengde start/landingsbaan aangelegd door de Americanos omdat de SpaceShuttle hier in geval van problemen moet kunnen landen.

Iiedereen is blij en vrolijk en niemand wil weg van dit eiland in de oceaan vanwaaruit 5 vluchten per week gaan, maximaal, drie naar Santiago en twee naar Tahiti, altijd een uur of 5 vliegen. Eigenlijk is het hier meer paradijs dan op Tahiti of Moorea. Ik zit nu op ons terrasje van de eenvoudige kamer/huisje dat wij hebben, te tikken – met een vinger – en de zon begint weer te schijnen. Dat zegt overigens niets, want het weer wisselt hier net zo snel als op Ameland.

Gisteren hebben we veel beelden gezien en ze zijn onwerkelijk bijzonder en groot. 21m hoog soms, met een rood hoedje als het een aristocraat betrof. Latere beelden waren groter dan oudere en dunner, evolutie. Omdat ze in de berg uitgehakt worden, liggend, liggen er nog een heleboel op hun rug te wachten. Ze zullen daar altijd blijven. Anderen zijn tijdens het transport – dat rechtop gebeurde – omgevallen en liggen voorover. Het spoor van omgevallen beelden geeft aan langs welke route ze van de berg afgevoerd werden. Bij een experiment op last van de burgemeester deden 18 mannen er een maand over om een beeld over een afstand van 25km te vervoeren . Hoe ze het vroeger deden, weten ze eigenlijk niet. Er is geen enkele overlevering of geschrift dat er iets over zegt, en de oorspronkelijken zijn weg of dood. Raar. Het is inderdaad een beetje te vergelijken met de pyramides, waarvan ook eigenlijk niet bekend is hoe ze dat toch deden.

De lucht is weer blauw, we gaan eens wat wandelen.

Oh ja … morgen, de 19e, ben ik jarig. Het is hier 8 uur eerder dan bij jullie.